In de haven van Volendam liggen nog altijd enkele botters die de herinnering aan de grote vissersvloot in herinneringen houden. Wie de prachtige vissersschepen goed bekijkt ontdekt dat de deurtjes van een paar van de schuiten zijn voorzien van prachtige spreuken, soms zelfs gedateerd. De spreuken hadden zowel een persoonlijke als symbolische betekenis en waren een vorm van volkskunst.
Veel spreuken hadden een religieuze of spirituele betekenis en werden soms (deels) geschreven in het lokale dialect. Ze verwezen naar God, het lot of de zee, en werden aangebracht als een soort bescherming tegen de gevaren van de zee. Vissers leefden met de constante dreiging van stormen en verdrinking, en een spreuk kon dienen als een soort gebed of zegen.
De spreuk op de eerste afbeelding spreekt voor zich:
Het visschen naar ansjovis garn* en haring
En 's Menschen harten bovendien
Is mijn deell van 't Leven
Waarin de Heer zal Voorzien.
* garn is dialect voor garnaal
Andere spreuken weerspiegelden ook persoonlijke overtuigingen, humor of levenswijsheden van de schipper of eigenaar. Ze gaven de botter een eigen karakter en waren een manier om zich te onderscheiden van andere in de haven.
